ქართული რაგბის ლეგენდა – გამოჩენილი მოთამაშე, მწვრთნელი, დიდ’მოხელე და მოღვაწე დავით კილასონია, დღეს 72 წლის გახდებოდა…
დავით კილასონია დაიბადა 1951 წელს, ოქროს უბანში. სწავლობდა „პლეხანოვზე“ – ცნობილ 24-ე სკოლაში და საბურთალოზე – ფიზიკა-მათემატიკურ ინტერნატში. დაასრულა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის (თსუ) ფიზიკის ფაკულტეტი.
მოსწავლეობისას თამაშობდა იმ’ხანად ერთობ პოპულარულ ხელბურთს, უნივერსიტეტში კი ახალ, ლაღ, მეამბოხეთა სახეობას – „რეგბს“ ეზიარა.
სასწავლებლის გუნდის გარდა, დაუცავს ‘სპარტაკის’ ღირსებაც, 1970 წელს კი დუბლიდან – ‘ელმავლიდან’ მოხვდა ‘ლოკომოტივის’ ძირითად შემადგენლობაში და საკავშირო პირველობის უმრწემესი (ყველაზე უმცროსი) მონაწილე გახდა.
ერთ’ნაირი წარმატებით თამაშობდა 9 და 10 ნომრებად. კარგა ხანს ითვლებოდა ნიჭიერ, იმედის მომცემ მობურთალად, 1977 წელს კი – ბრიტანეთის ‘პინგვინების’ ხილვის შემდეგ – საქმეს ახლებურად მიუდგა და მალე ვარსკვლავად მოგვევლინა.
9 ნომრის დაღვინება გუნდსაც შეეტყო. ‘ლოკომოტივმა’ 1978 წლის შემოდგომაზე ჯერ ბრინჯაო აიღო, შემდეგ კი თასიც. 1979 წელს რკინიგზელები პირველობის ფავორიტები იყვნენ, მაგრამ „ცენტრმა“ არ გაახარა და დაძირა.
ამით გულ’გატეხილმა დათომ თამაშს 28 წლისამ დაანება თავი, მაგრამ 1981 წელს – როცა პარტო’კრატიის მიერ ნალოლიავებმა მოძმე ბურთაობამ ერთიანად მოინდომა თბილისიდან ოვალური ბურთის ამოძირკვა, კილასონია მოთამაშე-მწვრთნელად დაბრუნდა და განახლებული რაზმით ცოტა დააკლდა ვერცხლმდე – ბრინჯაოს დასჯერდა.
1979 წლის გაზაფხულზე კილასონიამ საბჭოეთის ნაკრებში ფირა-ს პირველობის – “ერთა თასის” ბრინჯაო მოიპოვა, 1981 წელს კი მეორე (პროფ’კავშირთა) ნაკრების მწვრთნელი იყო.
1982 წელს დათო „შევარდენში“ რაგბობდა, 1983 წელს – ამიერ’კავკასიის სამხედრო ოლქის გუნდში. თბილისური რაგბის კრიზისის ხანაში კილასონია ოვალური ბურთის ფხიან პროპაგანდისტად იქცა, 1986 წელს კი – პირველად ჩვენი რაგბის ისტორიაში – მორაგბე „სახელმწიფო მწვრთნელად“ დაინიშნა და თანდათან გამოასწორა მდგომარეობა.
მეტიც, 1987 წელს, „თვითმფრინავის სკანდალის“ დროს, სამსახურებრივი იერარქიაც დაარღვია, რათა არ დაეშვა თბილისსა და რკინიგზაში რაგბის მოსპობა.
1989 წელს ბატონი დავითი სათავეში ჩაუდგა ქართული რაგბის დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლას: დაამყარა კავშირი ირბ-ის (მსოფლიო რაგბი) ბოსებთან, აიყოლია სხვა რესპუბლიკები, ჩამოაყალიბა ეროვნული ნაკრები და მას სათავეშიც ჩაუდგა, რაც 1992 წლის თებერვალში “საქართველოს რაგბის კავშირის” საერთაშორისო აღიარებით დასრულდა.
ამის შემდეგ კილასონია მამა’პაპის ნაფუძარზე – ნოქალაქევში (სენაკი) გადასახლდა და სამეგრელოში გაშალა რაგბული და ოლიმპიური საქმიანობა, ხოლო დედა’ქალაქში მშობლიურ „უნივერსიტეტს“ პატრონობდა.
1999 წელს დავითმა გამოსცა აქამდეც ერთად’ერთი წლიური ალმანახი – „საქართველოს რაგბეთი“; სოფელში ჩაატარა ბავშვთა ფესტივალები; დააარსა რაგბის მუზეუმი; წვლილი დაიდო საქართველოს შეიარაღებულ ძალებში ოვალური ბურთის დანერგვაში, და ნულიდან აღადგინა და გაათანამედროვა ჩვენი ეროვნული საუნჯე – ლელო: შექმნა ფედერაცია და 10-გუნდა პირველობაც გამართა.
დავითი 1984 წელს დაქორწინდა რუსუდან ქიქოძეზე. წყვილმა ორი, უკვე დაოჯახებული ვაჟი გამოზარდა. ორივე გაყვა მამის კვალს და ქართული რაგბისთვის სასიკეთოდ უამრავი სასარგებლო რამ გააკეთა. ამჟამად ლადო 20-წლამდელთა ნაკრების მთავარია მწვრთნელია, ლუკა კი – მსაჯების მენეჯერი.
დავით კილასონია 2018 წელს, 67 წლისა გარდაიცვალა…
